Nietrzymanie moczu — jak może pomóc fizjoterapeuta uroginekologiczny?

Nietrzymanie moczu to dolegliwość, która dotyka milionów kobiet, niezależnie od wieku. Choć bywa krępująca i często ukrywana, jest to problem, który można skutecznie leczyć. Jedną z metod wspierających pacjentki jest fizjoterapia uroginekologiczna, prowadzona przez wyspecjalizowanego fizjoterapeutę. Tego rodzaju terapia może znacząco poprawić komfort życia, zmniejszyć dolegliwości, a nawet całkowicie je wyeliminować – bez konieczności stosowania leków czy zabiegów operacyjnych.

Dlaczego nietrzymanie moczu to nie tylko „kobiecy kłopot”?

Choć problem ten najczęściej dotyczy kobiet po porodach, w okresie menopauzy lub w starszym wieku, może pojawić się również u osób młodych i aktywnych. Przyczyny bywają różne:

• osłabienie mięśni dna miednicy po porodzie lub długotrwałym wysiłku,
• zmiany hormonalne związane z menopauzą,
• choroby neurologiczne, otyłość, chroniczny kaszel,
• operacje ginekologiczne i urologiczne,
• nieprawidłowe wzorce oddychania i napięcie mięśni brzucha.

Nietrzymanie moczu nie jest stanem fizjologicznym, nawet jeśli występuje sporadycznie. To objaw, który sygnalizuje problem z funkcjonowaniem struktur dna miednicy – i z którym zdecydowanie warto się zgłosić do specjalisty.

Kim jest fizjoterapeuta uroginekologiczny?

To specjalista w zakresie terapii zaburzeń funkcjonowania układu moczowo-płciowego u kobiet. Zajmuje się diagnozowaniem i leczeniem takich problemów jak:

• wysiłkowe, naglące i mieszane nietrzymanie moczu,
• obniżenie narządów rodnych,
• ból w obrębie miednicy i podczas współżycia,
• blizny po cesarskim cięciu lub nacięciu krocza.

Fizjoterapia uroginekologiczna w Gdańsku prowadzona jest przez wyspecjalizowane gabinety i cieszy się rosnącym zainteresowaniem – także wśród kobiet w ciąży i po porodzie.

Jakie techniki stosuje fizjoterapeuta?

Terapia opiera się na dokładnej ocenie funkcji mięśni dna miednicy i indywidualnym doborze technik. Do najczęściej stosowanych należą:

• biofeedback – ćwiczenia mięśni z wykorzystaniem sprzętu monitorującego napięcie,
• elektrostymulacja – pobudzanie osłabionych mięśni do pracy przy pomocy impulsów elektrycznych,
• terapia manualna – praca z tkankami miękkimi, bliznami i punktami napięcia,
• trening mięśni dna miednicy – nauka prawidłowego napinania i rozluźniania mięśni,
• reedukacja posturalna i oddechowa – korekta wzorców ruchowych i napięć mięśniowych.

Terapia dostosowywana jest do potrzeb pacjentki – inny przebieg będzie miała u kobiety po porodzie, a inny u osoby starszej.

Jak wygląda plan terapii?

Proces terapeutyczny zaczyna się od wywiadu i badania. Specjalista ocenia:

• postawę ciała i wzorce oddechowe,
• napięcie i siłę mięśni dna miednicy,
• funkcję mięśni brzucha i pleców,
• obecność bolesnych punktów lub blizn,
• kontrolę nad pęcherzem i funkcję mikcji.

Na tej podstawie ustalany jest plan terapii, który obejmuje:

• regularne spotkania (zwykle raz w tygodniu),
• indywidualny zestaw ćwiczeń do wykonywania w domu,
• w razie potrzeby terapię manualną, pracę z blizną lub trening z urządzeniami.

Efekty zależą od regularności, zaangażowania i ścisłej współpracy z terapeutą.

Jakie ćwiczenia wykonuje się w gabinecie?

Ćwiczenia zależą od typu nietrzymania moczu i ogólnego stanu pacjentki, ale najczęściej obejmują:

• ćwiczenia świadomego napinania i rozluźniania mięśni dna miednicy,
• ćwiczenia przy aktywacji mięśni głębokich brzucha,
• trening z oporem, piłką, taśmami, platformą sensomotoryczną,
• ćwiczenia w różnych pozycjach ciała (leżenie, klęk, stanie),
• naukę prawidłowego oddychania przeponowego i pracy przepony.

Ważnym elementem terapii są również zalecenia dotyczące postawy, codziennych nawyków, ergonomii pracy i sposobu oddawania moczu.

Jak przygotować się do wizyty?

Przed pierwszym spotkaniem warto:

• przygotować listę objawów i okoliczności ich występowania,
• prowadzić przez kilka dni dzienniczek mikcji (częstotliwość oddawania moczu, objawy),
• zabrać ze sobą wyniki badań (np. USG, konsultacje urologiczne),
• przygotować wygodny strój i zarezerwować sobie czas na spokojną konsultację.

Badanie może obejmować ocenę per vaginam (dopochwową), dlatego warto być na to przygotowaną psychicznie i fizycznie – choć decyzja zawsze należy do pacjentki.

Czego można się spodziewać w gabinecie?

Wizyta trwa zazwyczaj od 45 do 60 minut. Na początku przeprowadzany jest dokładny wywiad, później badanie funkcjonalne. Fizjoterapeuta może ocenić mięśnie przez powłoki brzuszne lub przez badanie wewnętrzne. Następnie ustalany jest plan działania.

Pacjentka otrzymuje:

• informacje o swojej kondycji mięśniowej,
• zalecenia dotyczące ćwiczeń domowych,
• wskazówki dotyczące codziennych nawyków,
• harmonogram wizyt i cel terapeutyczny.

Terapia jest procesem i wymaga zaangażowania – jednak daje wymierne efekty i może znacząco poprawić jakość życia.